Zo graag samen op de foto en toch een wanhopig vertrokken gezicht? Oranjefeest dagcentrum mensen met een beperking
Oranjefeest voor cliënten van een dagcentrum voor mensen met een beperking. Samen met elkaar liedjes zingen. Alles is uit de kast gehaald om er voor Koningsdag een mooie middag van te maken. Het is prachtig weer dus lekker met z’n allen naar buiten.
Wat is er toch aan de hand. Fred vertrekt wanhopig zijn gezicht terwijl hij net helemaal blij aangaf samen op de foto te willen. Zo ongelooflijk mooi stralend in zijn speciaal voor deze dag Oranje rolstoel met ook nog een oranje kroon eraan vast. De begeleidster en ik kijken elkaar aan en proberen te bedenken wat hij nou toch bedoeld? Zo bijzonder mooi dit. We hadden gevraagd of hij op de foto wilde en ja hij ging helemaal stralen. Het was goed, het mocht er was ook toestemming voor een foto dus iedereen blij.
We snapten er niets meer van en Fred kon het ook niet direct duidelijk maken want praten kan hij niet echt en zit spastisch in zijn rolstoel. Zo’n verwrongen gezicht en verschrikte ogen, niet echt de foto van hoe een blij iemand eruit ziet, dus er klopt iets niet. En ineens werd duidelijk wat Fred nou bedoelde. Eindelijk snapten wij het. Het was zijn slab! Hij had zijn slab nog om en die moest af. Fred is namelijk hartstikke ijdel. Fantastisch toen we dat doorhadden en de slab afging kwam er weer die enorme glimlach en grote blijdschap. Fred straalde helemaal. Zo mooi, niet alleen maar zelfs nu ook samen op de foto. Zo ontzettend mooi vind ik dat. Hoe kun je nu elkaar duidelijk maken wat je precies bedoelt.
Fred heeft voor zich een soort computerscherm met plaatjes en samen met de begeleidster komt er een gesprek op gang. Hij vertelt samen over zijn vader en moeder die in de hemel zijn. Hij mist ze. Ik vertel dat mijn vader en moeder ook in de hemel zijn en snap dat dat niet fijn is en ik ze ook wel mis. Maar zij zijn daar samen en wij zijn samen hier. Dat is ook grappig. Misschien hebben zij ook wel samen plezier net als wij. Zo hebben we hele gesprekken binnen onze mogelijkheden. Fascinerend vind ik dat. Ik denk terug aan jaren geleden mijn eerste ontmoetingen met mensen die spastisch in een rolstoel zaten. Hoe ik ook heb moeten leren gewoon te praten omdat zij veel meer door hebben dan ik in eerste instantie had verwacht als je iemand zwaar spastisch in zijn rolstoel ziet zitten. Fred stoot enthousiast klanken uit in zijn eigen microfoon en doet helemaal mee met vrijwel alle liedjes. Duidelijk heeft hij het enorm naar zijn zin. Had niet direct verwacht dat hij zo ijdel zou zijn. Raar he bedenk ik, dat je daar zomaar aan voorbij kunt stappen, zou zelf toch ook niet met een slab op de foto gaan.
Het was een ongelooflijk mooie middag. Het begon al toen ik de spullen ging klaar zetten en ik een groepje zag zitten. Een meisje vertelde dat de man die daar zat het erg moeilijk had. Ik vroeg waarom dan en hoorde dat hij deze week net te horen had gekregen dat een vriend op de woning was overleden. Dat was wel naar, dus ik snapte dat hij niet echt in feeststemming was. Ze vroeg of ik een feestnummer voor hem wilde spelen zodat hij weer vrolijk werd. Dat vond ik niet zo’n goed idee. Laat hem maar gewoon even verdriet hebben. Ik had wel een mooi rustig nummer dat ik nu wel toepasselijk vond “Stel je voor er is een wereld” en dat speelde ik gewoon heel rustig. Prachtig vonden ze dat en het was een heel mooi moment zo samen. Het ging al weer wat beter. Ik vertelde dat hij maar moest kijken wat hij deed en of hij erbij wilde blijven. Dat was goed. I.p.v. te negeren en te doen of het er niet is geef ik vaak juist even extra aandacht aan moeilijke momenten zodat er daarna weer ruimte is om ook samen plezier te hebben. Deze keer pakte het ook goed uit, hij bleef er de hele middag bij en het werd een hele mooie middag samen.
Het niveau in zo’n groep met beperking is net zo divers als de liedjes die ze mooi vinden. Dus Vele liedjes passeerden die middag de revue. Bekende meezingers. Van kinderliedjes tot oude rockers.
Kom van dat dak af, Zijn het je ogen, Heb je even voor mij & Rosanne. Deze vuist op deze vuist, Op een grote paddenstoel, Cowboy Billie Boem, Tulpen uit Amsterdam, Sophietje, Het kleine café aan de haven, Daar bij de waterkant, Blue suede shoes,. Tegenwoordig sluit ik af met “O wat ben je mooi.” Het leuke daarvan is dat iedereen dat refrein kent maar vrijwel niemand de tekst van de coupletten. Ik heb daarom de tekst uitgeprint voor iedereen die kan lezen en zo zingen we samen met alle leiding en vrijwilligers met elkaar de coupletten en natuurlijk doet iedereen dan mee met het refrein. Het is een prachtige afsluiting voor zo’n mooie middag. O wat ben je mooi, o wat ben je mooi!
Ik geniet van zulke feesten. Zo mooi ook om te zien hoe veel moeite de leiding doet om er met z’n allen iets moois van te maken. Overal versiering en de cliënten passend gekleed en dus zelfs ook speciaal een omgebouwde oranje rolstoel. Geweldig! Iedereen (ook de mensen die voorbij fietsten met hun enthousiaste reacties) bedankt voor deze feestelijke middag.
De foto met Fred is nu al mijn favoriet voor 2014 want deze foto zegt meer dan 1000 woorden en is waar voor mij “Samen stralen” voor staat!
Hoor graag jullie verhalen, ervaringen en inzichten!
Graag tot ziens, Wilhelmus Hoekstra De Oranje Man
Zie ook blog: http://clownsnorre.nl/prachtig-combifeest-voor-clienten-gvt-en-bewoners-verzorginsgtehuis-en-familie/