Afgelopen zondag was het de dag van de stilte. Ik had daar al een paar keer iets over gelezen, maar steeds te druk met van alles en dacht dat komt nog wel. Vrijdag kwam er weer een melding via LinkedIn van UMAI “Centrum voor Bewust Zijn” en toen dacht ik ja, ik ga me inschrijven. Hier ben ik helemaal aan toe 3 meditaties en dineren in stilte. Hoe zal dat zijn?
Mijn weidse blik was op dat moment ver te zoeken en ik was dus helemaal in de optimale vorm om naar de dag van de stilte te gaan.
Ik was wel benieuwd mag je dan 3 uur helemaal niets zeggen en tussendoor dan? We waren met een groep van 9 mensen en na een korte introductie gingen we naar een aparte zaal en hebben we eerst een geleide meditatie gedaan en dat was al heerlijk. Net als alles in het leven doe ik ook dit heel intens en ben dan ook even helemaal weg.
Daarna het diner. Heerlijk gezond verantwoord eten, hartige taarten en lekkere salades. Het is zo heerlijk en anders als er niets van je wordt verwacht maar gewoon te zijn en je mond te houden, af en toe een knikje of een blik om een schaal door te geven. Ik vond het toen zelfs al storend om te moeten kiezen tussen 2 heerlijke soepen en heel zachtjes de keuze te moeten zeggen. Daarna gingen we verder met een voelmeditatie, voel eens je handen en je voeten, voel heel bewust hoe je loopt en staat. Klinkt vreemd misschien maar vond het een openbaring en ook heerlijk.
Als laatste deden we een geluidenmeditatie en ik zat al te wachten op kling geluiden tegen een schaal maar nee, we maakten zelf die geluiden. Schitterend vond ik het zoemen, brommen, laag, hoog, hard, zacht, dichtbij, ver weg, laat maar trillen, resoneren. Leek af en toe wel kloosterzang, verrassend mooi en zuiver en af en toe ineens heel vals maar dan trok het toch wel weer naar elkaar toe.
Na afloop mochten we zeggen wat we ervan vonden maar ik sta daar op zo’n moment totaal niet voor open want ik kom helemaal uit een andere wereld voor mijn gevoel en heb nog helemaal geen behoefte om iets te zeggen of om dan weer contact aan te gaan. Ik was helemaal daas en dacht wat is dit goed geweest voor mij, wat fijn dat ik hier naar toe ben gegaan. Ik heb iedereen aangekeken en vriendelijk toegeknikt en dat was voor mij voldoende dat moment.
Ik bleef nog even hangen om de boel beetje op te ruimen want thuis zaten onze pubers die sowieso al niet snapten wat ik daar ging doen. Onze puberdochter van 13 had vooraf al gezegd zoiets moesten wij ook op school dan moest je je voet voelen? Nou die lag helemaal in een deuk, hoezo stapje terug zetten en bezinning, nee volop die wereld ontdekken.
Een half uur later was ik weer meer bij de levenden en hebben we onderling ervaringen uitgewisseld en ging ik helemaal weer met weidse blik naar huis. Wat was dit geweldig, fantastisch en ontzettend goed!
Korte toelichting: Sinds 1-1-12 ben ik helemaal zelfstandig geworden en heb mijn veilige HBO baan achter mij gelaten na lang twijfelen en de nodige buikpijn. Waar begin je aan in deze tijd maar ik dacht ook het is nu of nooit. Maar het is toch wel heel anders hoor niet elke maand gewoon salaris, geen vakantiegeld en ook niet meer de luxe die ik had van een 13e maand.
Inmiddels 10 maanden verder en is het mij door keihard werken, heel veel pr en marketing en heel veel energie erin te stoppen en nieuwe mogelijkheden aan te grijpen, (zoals dus naast mijn Clown Snorre kindervoorstellingen ook het starten van “De Oranje Man” ) al gelukt om dit jaar 70 optredens te realiseren en staan er al 5 geboekt voor volgend jaar en dit is natuurlijk fantastisch zeker in deze tijd. Dit en de vele positieve reacties die ik mag ontvangen nav mijn optredens geeft mij langzamerhand iets meer geloof en vertrouwen dat het wel goed zal komen. Het klinkt leuk voor jezelf beginnen, volledige vrijheid maar in de praktijk ben je gewoon continu bezig en stop je niet om 17:30. Als je dan ook nog vaak in het weekend optreedt kun je wel nagaan dat rust af en toe ver te zoeken is ondanks alle vrijheid.
Ik ben wel helemaal gelukkig, zou dit ook nog doen als ik morgen een miljoen zou winnen maar het besef is er wel degelijk dat het goed is af en toe een stapje terug te doen en je even te bezinnen waar je mee bezig bent en te zien waar je weidse blik toch is gebleven?
Hoe zal het zijn over een jaar? Lukt het die weidse blik vaker vast te houden?
Wordt vervolgd.
