Liedjes van vroeger voor ouderen van Florence in Diligentia tijdens 150 jaar HTM bijeenkomst
Hoe maak je met z’n allen van een officiële overhandiging een levendige gebeurtenis? In het kader van 150 jaar HTM gingen 24 ouderen uit verzorgingstehuis Florence en net zoveel HTM-begeleiders op pad naar Diligentia met de tram om Lenie Souer de schrijfster van een bijzonder verhaal in het zonnetje te zetten.
Officiële bijeenkomsten zijn niet bij voorbaat het meest sprankelend, dus in overleg met Yvonne Abbring van HTM en Ank Teuwen van Diligentia hadden wij bedacht om er iets heel moois en levendigs van te maken. Dus toen de groep buiten kwam aangelopen op het Korte Voorhout kwam ik ze al zingend met gitaar in Oranje maatpak tegemoet en speelde “Breng eens een zonnetje onder de mensen, een blij gezicht te zien doet je toch goed, vervul zo nu en dan ….” Dit was een schot in de roos! De ouderen herkenden het meteen en er werd direct enthousiast meegezongen en geklapt.
Wat een mooi gezicht in het zonnetje op het Voorhout, de stoet rollators die ik zelfs een beetje zag meeswingen toen ze het prachtige Diligentia binnengingen.
In de foyer werd iedereen verwend met koffie thee en met een speciaal 150 jaar HTM gebakje. De teksten van de liedjes van vroeger “Sophietje” “Schep vreugde in het leven” kwamen spontaan weer boven en werden enthousiast meegezongen en verder was er ruimte om mooie verhalen op te halen en werd er gezellig gekletst.
Het was een heerlijk levendig gebeuren en de officiële toespraken die bij zo’n gebeurtenis horen van de directie Diligentia en HTM waren zelfs sprankelend te noemen. Lenie Souer kreeg een prachtige gedenkplaat uitgereikt n.a.v. haar verhaal.
“Ik heb mijn eerste liefde leren kennen in de tram” Het was 1947. Lenie reed mee met de toenmalige tram 4. Lenie: “Je moest ‘hangen in de tram’ en je stond op de treeplank, zo druk was het. Om geld aan de bestuurder te geven gingen haar muntjes van hand tot hand. Bij de tweede hand liet een man een dubbeltje vallen. Daar gebeurde het “Die persoon, dat is mijn man geworden!”. Toen hij op het Spui uitstapte greep Lenie haar kans. Ze liep met hem mee naar zijn juwelierszaak, tegenover de Hulstraat. Hij vroeg haar of ze een afspraak had die avond. Die had ze, Lenie ging naar Diligentia. Aangekomen bij het theater was de man er ook. Hij had een extra kaartje gekocht. Zo was de eerste date een feit. De date was een succes en een paar jaar later was Lenie getrouwd en kreeg 2 kinderen. Het was echte tramliefde.
Om Lenie nog extra in het zonnetje te zetten had ik de tekst van het oude liedje “Wie is Loesje” van “de Ramblers” speciaal omgezet naar een “Wie is Lenie” versie. Daarna met “Daar bij de waterkant” de hele zaal in beweging met samen klappen en zingen.
Oude liedjes zijn zo ontzettend leuk, vooral de verhalende teksten van de coupletten. Het grappige is dat de refreinen door heel veel senioren direct worden meegezongen maar ze vaak geen idee hebben wat de coupletten inhouden. Ik vind het erg leuk om daar aandacht aan te besteden en daar een gezamenlijke happening van te maken. Na de eerste gitaarakkoorden valt iedereen direct in bij “Oh wat ben je mooi!” en voor deze gelegenheid had ik de tekst van het hele lied uitgeprint en uit laten delen zodat iedereen gezamenlijk ook de coupletten kon zingen. Dit werd 1 groot feest. Iedereen zong mee en moest erg lachen om de grappige teksten “een vrouw van 80 jaren die deed een schoonheidskuur …..”
De tijd vloog voorbij. Kreeg van de diverse dames weer complimenten voor mijn prachtige Oranje maatpak en sommige wilden graag nog even samen op de foto terwijl de groep zich weer klaarmaakte voor vertrek.
Wat een mooie middag, de ouderen, begeleiders, opdrachtgevers en ook ik hebben genoten. Ik voelde mij helemaal op mijn plaats. Waar nodig actief en op de voorgrond en met voldoende ruimte voor het persoonlijke karakter en contact. Het enthousiasme, het meedoen, maar vooral dat iedereen zijn best doet om er samen met z’n allen iets heel moois en een geslaagde gebeurtenis van te maken. “Samen stralen” noem ik dat.
Na afloop vertelde ik dan ook thuis enthousiast de verhalen en ook nu terwijl ik dit schrijf en eraan terugdenk zit ik nog steeds met een hele grote grijns op mijn gezicht.
… met dank aan Bernetta Harting voor de div. foto’s!!
Tja, wie wil er nou niet in Diligentia spelen …. :0)
Hoor graag jullie verhalen over liedjes van vroeger en officiële bijeenkomsten die tot iets heel levendigs worden?
Wilhelmus Hoekstra – De Oranje Man